Soms moet iets gewoon zo zijn. Soms komen zaken bij elkaar en is het cirkeltje weer rond. Dat gevoel had ik heel sterk toen ik voor het eerst hoorde over de plannen om een jubileumboek te maken; 25 jaar stichting Peter Pan Vakantieclub. Peter Legro, oud directeur van Transavia, gaf 25 jaar terug zijn akkoord voor de stichting. Peter was huisvriend van mijn ouders en ik lag op de eerste dag van mijn leven al bij hem in de armen. De oud-directeur is helaas overleden, maar hoe bijzonder is het dat ik nu, zo’n 60 jaar later, mee mocht werken aan een boek dat, mede dankzij hem, tot stand kon worden gebracht. Immers, zonder zijn akkoord voor de Peter Pan Vakantieclub, had de stichting nooit bestaan.
Bij elkaar exact 25 jaar heeft de Peter Pan Vakantieclub kinderen met een chronische ziekte de tijd van hun leven gegeven. Voor de vliegtuigen en het personeel dat met de reizen meegaat, zorgt Transavia.
Het boek is klaar; 515 pagina’s dik en meer dan 2 kilo zwaar. Een pil van jewelste. Vol interviews van lieve Transavia-medewerkers die hun mooie verhalen hebben gedeeld. Ook de jongeren (soms al niet zo jong meer) komen volop in het boek aan het woord. En soms, triest maar waar, hebben de ouders van hun overleden kind het verhaal moeten vertellen.
Deze opdracht was me een reis wel. Een rollercoaster vol emoties. Trots dat ik aan het boek mee heb mogen werken, sluit voor mij dit hoofdstuk. Peter, mocht je van boven af meekijken; fijn dat onze wegen elkaar weer hebben mogen kruisen.